*ذی القعده* اولین ماه از ماه های حرام است;ماهی که حرمت آن و عظمت آن در قرآن کریم آمده است.
آنجا که در سخن از وعدهی خدا باموسی (ع) می گوید:«و واعدنا موسی ثلاثین لیل? و اتممناها بعشر...;ما با موسی سی شب وعده میگذاریم و آن را با ده شب به اتمام رساندیم.»
*ذی القعده* سی روز وسی شب وعده ی اهل سلوک در مناجات و راز ونیاز با قاضی الحاجات است.
*ذی القعده* پس از یک ماه استراحت شوال‚آغازی برای یک دوره ی اربعینی سلوک و معنویت و خودسازی است.
*ذی القعده*رایحه ی دلنشین حج را باخود می آورد‚دلها از همین ماه به قافله حج تمتع می پیوندد و عازم خانه ی خدا و پیامبر(ص) می شود.
*ذی القعده* چه مطلع نیکویی دارد که آغازس با ماه کرامت روشن می شود ویازدهمش مطلع خورشید رحمت و رآفت است.دهه ی اول ذی القعده دهه ی طلایی اهل دل است.
                                        دهه ی کرامت!
                                                          دهه ی میلاد و مولد مهر وماه;علی(ع) و فاطمه(س)
           چه تقارن نیکویی است همنامی این برادر و خواهر با جد و جده شان;امیر مومنان(ع)و فاطمه زهرا(س)